Ίσως πρόκειται για μια κυκλική, επαναλαμβανόμενη και
αέναη προσπάθεια να αγγίξουμε την ευτυχία που βιώσαμε στο παρελθόν. Άδικο για
τα πρόσωπα που συναναστρεφόμαστε στο παρόν. Ανώφελο για τις χαμένες -εν τέλει-
στιγμές που καταπνιγούμε μέσω αυτής της υποσυνείδητης επιχείρησης να
πλησιάσουμε τις συναισθηματικές καταστάσεις που γευτήκαμε μιαν άλλη εποχή. Η
διαδικασία γίνεται λίγο-πολύ μηχανικά. Δημιουργούμε μικρά ειδώλια επιτυχίας. Τα
τοποθετούμε σε κουτάκια και συχνά νιώθουμε την ανάγκη να ανατρέξουμε στο
λαβύρινθο των αναμνήσεών μας προκειμένου να τα ανοίξουμε ξανά και σχεδόν
υπνωτισμένοι να επαναλάβουμε ο,τι μας υποδεικνύουν. Έτοιμες, προσχεδιασμένες καταστάσεις. Και τελικά...το αντίγραφο
αποδεικνύεται υποδεέστερο από το πρωτότυπο. Απογοήτευση. Θλίψη. Τι γίνεται
λάθος; Τότε νιώσαμε ευτυχισμένοι. Ο αδυναμία μας να αντιμετωπίσουμε το άγνωστο
γυρνάει εναντίον μας... Φοβόμαστε τόσο πολύ να απεγκλωβιστούμε από την φυλακή
του παρελθόντος που παρασύρουμε εκεί και τις πιο μοναδικές ευκαιρίες του
παρόντος.
